Hoe kan ik een woord over dit restaurant schrijven, zonder te ontsteken in een regelrechte lofzang over het interieur. Het gebouw dateert uit de vroege jaren 1800 en bood ooit onderdak aan het "Hôtel de la Poste". De bank "Crédit du Nord" zou er ooit nog hebben gehuisvest, en dat is waar het interieur het meeste doet aan denken. De magistrale zaal waarvan zowel de muren als de vloer baden in luxueus marmer, doet onwillekeurig denken aan menig filmbeeld. In gedachten doemen meteen de lange banken op, waarop de lagere ambtenaren op een typmachien tokkelen in het aanschijn van de hoge troon waarop hun meerdere plaatsneemt, en naar wie de onderhorige zich dient te wenden. Het prachtige glasraam benadrukt de diepte van de ruimte en geeft het geheel een heerlijk authentiek parfum. Men kan hier niet toeven zonder met regelmaat van de klok te denken aan de onwaarschijnlijke hoop geld dat het moet hebben gekost om dit gebouw in zijn huidige staat te zetten. Chapeau voor de lokatie, maar dit legt de lat voor het culinaire aspect natuurlijk torenhoog. Noblesse oblige, quoi.
Bij het binnenkomen is er eerst rechts de bar voor het aperitief en links de oesterbar. Moeilijke keuze, maar we beginnen met een aperitief. Het huisaperitief is picon champagne en wat een meesterlijke combinatie is dat. Na dit onmiskenbaar hoogtepunt, de eerste bémol van de avond. De aperitief dient eerst te worden afgerekend alvorens de Grote Zaal te betreden. Mij een raadsel wiens idee het was om het transcendente genoegen van een culinaire avond te laten doorkruisen door de zondige financiën.
Dit is misschien een rode draad doorheen de avond. Wie hier komt, komt niet functioneel eten maar om zich een avond lang in de watten te laten leggen. En op dat vlak schiet het personeel van Pinto tekort. We kiezen voor het degustatiemenuutje, en niet één keer zal iemand ons iets annonceren. Wie degusteert, wilt geen menukaart onthouden. Wie degusteert, wil voorgesteld worden aan hetgeen op zijn bord ligt.
We krijgen een klein broodje met gezouten boter. Helaas - geen botermesje. Dit zal voor de rest van het degustatiemenu zo blijven. Telkens wanneer we zin hebben in een stukje brood, is er voor het positioneren van de overigens voortreffelijke boter de keuze tussen een gebruikt mes of het propere mes voor de volgende gang. Een blunder.
Het voorgerechtje brengt ons dunne sneetje van coeur de boeuf tomate en half gebakken schelvis. De tomaat is lekker en net voldoende gemarineerd met de vinaigrette Tartuffata, de schelvis is net iets te glazig.
De vichyssoise van meloen en witte porto is een schot in de roos. Heerlijk licht, zomers en smakelijk. Het zou nog perfecter geweest zijn in een stralende zon en 30°, maar dat kunnen we Pinto bezwaarlijk kwalijk nemen. De krokantjes van ham uit de Sûrevallei passen er wonderwel bij, een hemelse mélange, zowel in smaak als in textuur.
De hoofdschotel is een sûpreme van Mechelse koekoek, de jus is afgewerkt met dragon, klassiek maar zeer geslaagd. Het geheel wordt geserveerd met wafelaardappelen en kokosbonen met een klein kerstomaatje. Zeer basic allemaal, maar oervlaams en heel lekker klaargemaakt. De koekoek was lekker sappig en perfect gaar, de wafelaardappelen waren krokant aan de rand en zacht vanbinnen waardoor ze niet alleen smakelijk waren maar bovendien ook perfect manipuleerbaar - we hebben het al anders meegemaakt.
Lof is er onmiskenbaar voor de wijnkaart. Een heerlijk dingetje, waarin je zonder moeite verloren loopt in een uithoek van Frankrijk waar je net het jaar terugvindt waar je op hoopte. Pinto brengt ons ook het beste van buiten Frankrijk, en dat is een geapprecieerde keuze.
Als dessert krijgen we een verrine met lichte platte kaasmousse en compote van rode vruchten. Het menu was in zijn geheel iets te copieus en de verrine was net niet licht genoeg om een passende dessert te zijn. De compote was veel te zwaar (en te ruim bedeeld) voor dit ogenblik van de lunch, maar dat was wellicht om te verbergen dat de kaasmousse iet of wat smaakloos was.
Het bedienend personeel heeft kennelijk niet begrepen wat gasten verwachten wanneer je hen een degustatiemenu aankondigt. Twee voorgerechten, een hoofdgerecht en een dessert zijn manifest onvoldoende om zich dat keurmerk toe te eigenen. Het noopt tot porties die veel en veel te groot zijn om gedegusteerd te worden. Dat in combinatie met het gebrek aan botermesje en de borden die zonder woorden worden neergezet maakt de ervaring als degustiemenu kortweg mislukt. Doodjammer. Antoine Pinto heeft talloze talenten maar hij worstelt zichtbaar met het concept van zijn restaurant: is dit een gastronomische tent, of een bistro? In dat laatste geval, had de Belga Queen een topscore gekregen. Helaas, de prijs wijst meer op het eerste.
Op het einde krijgen we nog een rekening met een btw- bonnetje waarin niet het bedrag van de (reeds afgerekende) aperitief is begrepen. Komt dat even mooi uit.
Eindscore: 11/20
