De Schaar in Brugge heeft een onberispelijke reputatie. De chef staat erop om *alles* eigenhandig te bereiden. Wie het toilet bezoekt - op de verdieping - ziet foto's van hoe de desserts artisanaal worden bereid. Een desire for quality die zich vertaalt in de sfeer en de bediening van het bijzonder gezellige restaurantje in het hartje van het mooie Brugge.
Als amuse krijgen we een bladerdeegje met ansjovis, vergezeld van een pompoensoepje. Beide zijn uitermate smakelijk en het bladerdeeg is niet vettig.
Als voorgerecht kiezen we een noordzeesoepje. Dat smaakt wat gek na het pompoensoepje bij de amuse. Toch één kleine frottement dus: wie de noordzeesoep kiest, verdient misschien toch een aangepaste amuse. Verder geen opmerkingen, de soep is uitermate lekker, er zit - werkelijk - vis in en de smaak is dagvers.
De pièce de résistance is een hoogvlieger. Temidden het wildseizoen kiezen we voor een gegrillde hazenrug met poivradesaus en bospaddenstoelen. Zo staat het op de kaart, maar de puree van pastinaak verdiende evenzeer een vermelding wegens bijzonder lekker. De hazenrug is perfect gebakken - niet eenvoudig op een houtgrill - en de bospaddenstoelen zijn yummie. Weinig kwaad te vertellen... Ook de setting, de accoustiek... het is vergeefs zoeken naar missers.
Mijn tafelgenoot kiest voor de zalmfilet op vel gegrilld met mousselinesaus en tagliatelli. Tagliatelli zal zijn mijn dada worden, maar deze mocht er zijn. Lekker al dente, een eenvoudige smaak zoals je die van pasta verwacht en gewoon niet overheersend. De zalm verdient bonuspunten voor zijn sappige cuisson en de mousselinesaus is hemels licht.
Toegegeven, ik was al eerder overtuigd van dit restaurant, maar de kunst is om te blijven bevestigen. En dat doet De Schaar in Brugge. In de zomer is de terras aan de waterkant trouwens een aanrader: het pand, prachtig in zijn eenvoud, is een ideale toonzetter voor culinair genieten.
De 'small cherry on top of the big cherry' is de rekening. Tegen deze restaurantkeuken van hoge kwaliteit staan bistroprijzen. Hoedje af!
16/20
dinsdag 15 november 2011
't Grillkasteeltje, Brugge
Brugge heeft een heerlijke culinaire cultuur. Een hemels divers smakenpalet wacht de geduldige die voorbij de door jappen platgetrapte tourist traps kijkt naar wat de talloze keukens produceren achter kleine gevels in de historische binnenstad.
De eigenaars van 't Pandereitje hebben hun pluimen verdiend, en hebben sinds een paar maanden een nieuwe zaak, 't Grill Kasteeltje. Het restaurant zit in één van die typische Brugse panden, waarvan het gelijkvloers wordt ingenomen door de bar, de keuken en een tweetal tafels, de eerste verdieping door een zestal tafels en de tweede verdieping door het sanitair. Praktisch? Geenszins. Een aangename en authentieke ervaring? Ontegensprekelijk.
Er komt wat duw- en trekwerk bij om iedereen op zijn plaats te krijgen, maar dat geeft de dienster meteen de kans om haar enthousiasme te laten zien. Diezelfde dienster die onophoudelijk de trap op en af moet hollen begint met tafels en stoelen te schuiven dat het een lieve lust is. Onze sympathie zal ze vanavond niet meer kwijt kunnen spelen.
Het aperitief smaakt, maar moet het stellen zonder amuses. Heel jammer, vooral omdat heel wat tafels tegelijk zijn binnengekomen. Een hapje had het wachten ongetwijfeld verzacht.
Eenmaal de voorgerechten eraan komen, blijkt een tweede fout. Ik krijg kaaskroketjes in plaats van garnaalkroketjes. En een vergissing is het zeker, want mijn kaaskroketjes liggen op een bedje van garnalen. Echter, op de kroketjes valt niets aan te merken. De textuur is lekker stevig terwijl ze toch door en door egaal warm is. Daarenboven smaken ze lekker stout, wellicht door een paar venijnige draaien van de pepermolen. Een voltreffer!
Met het hoofdgerecht neem ik een risico. Gegrilde tonijn is helaas al te vaak een gortdroge en smaakarme bedoening. Driewerf hoera, niet in Brugge. Het stukje is zo nog net een beetje glazig en het sappige vlees smaakt heerlijk. Het geheel is echt gepresenteerd als een stevig stuk, en qua portie zelfs te veel na het lekkere voorgerechtje. De verse frietjes maken het geheel af. De mayonaise is een klein minpuntje, niet vers gemaakt en bovendien vrij zoet.
Bij dit alles drinken we een middelmatige Pouilly Fumé. Geen hoogvlieger, maar eerlijk geprijsd.
Eindoordeel: 12/20
De eigenaars van 't Pandereitje hebben hun pluimen verdiend, en hebben sinds een paar maanden een nieuwe zaak, 't Grill Kasteeltje. Het restaurant zit in één van die typische Brugse panden, waarvan het gelijkvloers wordt ingenomen door de bar, de keuken en een tweetal tafels, de eerste verdieping door een zestal tafels en de tweede verdieping door het sanitair. Praktisch? Geenszins. Een aangename en authentieke ervaring? Ontegensprekelijk.
Er komt wat duw- en trekwerk bij om iedereen op zijn plaats te krijgen, maar dat geeft de dienster meteen de kans om haar enthousiasme te laten zien. Diezelfde dienster die onophoudelijk de trap op en af moet hollen begint met tafels en stoelen te schuiven dat het een lieve lust is. Onze sympathie zal ze vanavond niet meer kwijt kunnen spelen.
Het aperitief smaakt, maar moet het stellen zonder amuses. Heel jammer, vooral omdat heel wat tafels tegelijk zijn binnengekomen. Een hapje had het wachten ongetwijfeld verzacht.
Eenmaal de voorgerechten eraan komen, blijkt een tweede fout. Ik krijg kaaskroketjes in plaats van garnaalkroketjes. En een vergissing is het zeker, want mijn kaaskroketjes liggen op een bedje van garnalen. Echter, op de kroketjes valt niets aan te merken. De textuur is lekker stevig terwijl ze toch door en door egaal warm is. Daarenboven smaken ze lekker stout, wellicht door een paar venijnige draaien van de pepermolen. Een voltreffer!
Met het hoofdgerecht neem ik een risico. Gegrilde tonijn is helaas al te vaak een gortdroge en smaakarme bedoening. Driewerf hoera, niet in Brugge. Het stukje is zo nog net een beetje glazig en het sappige vlees smaakt heerlijk. Het geheel is echt gepresenteerd als een stevig stuk, en qua portie zelfs te veel na het lekkere voorgerechtje. De verse frietjes maken het geheel af. De mayonaise is een klein minpuntje, niet vers gemaakt en bovendien vrij zoet.
Bij dit alles drinken we een middelmatige Pouilly Fumé. Geen hoogvlieger, maar eerlijk geprijsd.
Eindoordeel: 12/20
maandag 7 november 2011
Casanova, De Haan
"Gastronomie aan de waterlijn" luidt de baseline van dit gezellige restaurantje in De Haan. Opnieuw een restaurant dat zijn ligging mee heeft, zicht op een onstuimige zee in een guur herstweertje is hoegenaamd bevorderlijk voor de appetijt.
Het restaurant zit overvol wanneer we toekomen. Gedienstig wordt echter de tafel van het personeel ontruimd om ons een aperitief comfortabel te kunnen aanbieden. Improvisatie wordt geapprecieerd. Bij dat aperitief krijgen we een bijzonder smakelijk champagnesoepje en een nietzeggende tartaar van zalm.
We gaan à la carte en ik begin met een klassieke carpaccio van rund. Het vlees is van Ierse komaf en zonder twijfel van een voortreffelijke kwaliteit. Alleen gaat de smaak verloren in de overdaad aan truffelolie. Wie carpaccio met truffel aankondigt, wekt bij ondergetekende de verwachting om echte truffel te zien, en geen olijfolie met truffelextract. Het eerste heeft bovendien het voordeel dat het de smaak van het vlees overeind laat, terwijl het tweede dominant is, en bovendien dreigt het gerechtje te zwaar te maken voor een voorgerechtje op zondagmiddag. Bottomline is het een bescheiden geval van overkill, waarbij het gerecht zeker en vast overeind blijft door de productkeuze. We krijgen enkel het gevoel dat ze vandaag 'een nieuwe' aan de voorgerechten hebben gezet.
Wie het aandurft om een zeetong op de kaart te zetten van 500gr., legt de lat voor zichzelf hoog. De tong op zich moet van super kwaliteit zijn, super vers en perfect gebakken, vergezeld van handgesneden frietjes te serveren, verse sla, verse mayonaise. Punt uit. Het is weinigen gegeven, maar Casanova schiet vol in de roos. Hetgeen wordt geserveerd is een perfect gebakken moddefokker waarvan het stevige vlees toch smelt op de tong. Bijzonder geslaagd. Een beetje zwarte peper uit de molen en het geheel smaakt zo overtuigend dat zelfs de citroen onaangeroerd blijft liggen. Het frisse slaatje en de verse frietjes en dito mayonaise strekken het beest tot meerdere eer en glorie. Dit is het soort gerecht waarmee een tent naam maakt.
Het crescendo wordt verdergezet in een smakelijk dessertje, wederom een oerklassieke dame blanche op crumble. Niets op aan te merken, duidelijk vers geklopt slagroom, verse gesmolten melkchocolade (niet de steenbittere soort waar niemand zit op te wachten aan het eind van een maaltijd) en smakelijk roomzacht ijs.
Abonneren op:
Posts (Atom)